Το Δουβλίνο ΙΙ έχει «αποτύχει» τόσο για τις χώρες όσο και για τους μετανάστες

To "Δουβλίνο ΙΙ" ένας κανονισμός που ουσιαστικά δημιουργήθηκε - τουλάχιστον με την ανοχή των ευρωβουλευτών του Νότου και των "υπερασπιστών" της λαθρομετανάστευσης σε ολόκληρη των Ευρώπη - για απαλλαγούν οι χώρες του βορρά και κυρίως η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία και οι Σκανδιναβικές από τους λαθρομετανάστες που δεν θέλουν και στους στέλνουν στο νότο από όπου υποτίθεται ότι εισέρχονται. Ξαφνικά και αφού το εργατικό δυναμικό του νότου έχει γίνει πιο φθηνό και αφού δεν χρειάζονται εργατικά χέρια εκτός Ε.Ε. θα προχωρήσουν σε αναθεώρηση της συνθήκης και των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων".
Το ισχύον νομικό πλαίσιο
στην ΕΕ που καθορίζει πού οι πρόσφυγες οφείλουν να υποβάλουν αιτήσεις ασύλου αποτυγχάνει, τόσο για τα κράτη-μέλη όσο και τους ανθρώπους που ζητούν άσυλο, ανέφεραν σήμερα οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την ευκαιρία της 10ης επετείου από τη θέσπιση του Κανονισμού Δουβλίνου II.
Ο Κανονισμός γενικά ορίζει ότι οι πρόσφυγες πρέπει να υποβάλουν αίτημα για χορήγηση ασύλου στη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου φθάνουν για πρώτη φορά και ότι οι αρχές της χώρας αυτής είναι αρμόδιες να αποφασίσουν, ώστε να προλαμβάνεται η μετακίνησή τους από χώρα σε χώρα και να αποτρέπονται καταχρήσεις από ανθρώπους που αναζητούν την πιο γενναιόδωρη προστασία ασύλου ή υποβάλουν πολλαπλές αιτήσεις.
Όμως η οργάνωση Dublin Transnational Project --στην οποία συμμετέχουν οργανώσεις όπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και τους Εξόριστους (ΕΣΠΕ), η Ουγγρική Επιτροπή Ελσίνκι και το Φόρουμ για τους Πρόσφυγες-Cosi κ.ά.-- κατήγγειλε ότι το ισχύον σύστημα έχει «σκληρές συνέπειες» για τους αιτούντες άσυλο.
Βάσει του συστήματος που ορίζει ο Κανονισμός Δουβλίνο II, τόνισαν, «οικογένειες χωρίζονται, άνθρωποι αφήνονται άποροι ή φυλακισμένοι και, παρά τους σκοπούς του κανονισμού, η πρόσβαση σε μια διαδικασία (χορήγησης) ασύλου δεν είναι πάντοτε εγγυημένη».
Το σύστημα του Δουβλίνου επικρίνεται συχνά διότι σημαίνει ότι άνθρωποι οι οποίοι φθάνουν σε χώρες που αντιμετωπίζουν μεγάλες πιέσεις στα σύνορα της ΕΕ, με ανεπαρκείς εγκαταστάσεις υποδοχής των κυμάτων προσφύγων --όπως η Ιταλία ή η Ελλάδα-- δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε.
Στην έκθεσή της που δημοσιεύθηκε σήμερα η οργάνωση Dublin Transnational Project τόνισε ότι υπάρχουν σημαντικές ασυμφωνίες στο πώς εφαρμόζονται οι κανονισμοί για το άσυλο σε κάθε χώρα-μέλος της ΕΕ.
Οι αιτούμενοι ασύλου βάσει της διαδικασίας που ορίζει ο Κανονισμός του Δουβλίνου συχνά τυγχάνουν μεταχείρισης που η οργάνωση θεωρεί ότι αντιστοιχεί σε «πρόσωπα δεύτερης κατηγορίας, που δικαιούνται λιγότερα». Πολλές φορές δεν τους παρέχεται στέγαση, σύμφωνα με την έκθεση, ενώ οι αιτούντες άσυλο βρίσκονται αντιμέτωποι με μια «τεράστια ποσότητα γραφειοκρατίας» που «χάνεται» διότι δεν καταλήγουν εκεί που θέλουν.
Αν κι οι οργανώσεις καλωσορίζουν τις αλλαγές που αναμένεται να γίνουν στον Κανονισμό, λένε ότι στο σύνολό του έχει σοβαρά ελαττώματα και θα έπρεπε να «αναθεωρηθεί εκ θεμελίων ώστε να σχεδιαστεί ένα πιο ανθρώπινο και σύμφωνο προς τις αρχές του δικαίου σύστημα».
Ο Κανονισμός του Δουβλίνου, που αντικαθιστά τη Συνθήκη του Δουβλίνου η οποία είχε συναφθεί το 1990, πρόκειται να εφαρμοστεί σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, καθώς και σε χώρες μη-μέλη, όπως η Ελβετία, η Νορβηγία, η Ισλανδία και το Λιχτενστάιν.
Πηγή: ΑΜΠΕ