O Ευρωπαϊκός Νότος δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο κάθε αναγνώστης έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.


Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Αιχμάλωτοι στην άγνοια: Για πολλούς ανθρώπους ο χρόνος πάγωσε στο καλοκαίρι του 1974

Η αναμονή για τον πατέρα, τον αδελφό, τον αγνοούμενο. Φωτογραφία PIO, ΚΥΠΕ. Γράφει η Σώτια Ζένιου Το πιάτο ήταν πάντα εκεί, στη θέση του για 43 ολόκληρα χρόνια. Κι αν ερχόταν άξαφνα; Αν έμπαινε της πόρτας και το δικό του σερβίτσιο έλειπε; Απόκαμαν πια να περιμένουν κι όμως δεν τα έβαλαν ποτέ κάτω. Μαυροφορεμένες μανάδες, σύζυγοι, αδερφές στρώνουν για χρόνια το οικογενειακό τραπέζι περιμένοντας ότι θ’ ανοίξει μια μέρα η πόρτα και θα εμφανιστεί το φως της ζωής τους. Έτσι απότομα όπως χάθηκε. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, ο χρόνος πάγωσε στο 1974. Οι ζωές τους αναστάληκαν. Δεν ξεριζώθηκαν μόνο απ’ τα σπίτια τους, είναι οι σκιές, πίσω από κάθε όνομα στον μακρύ κατάλογο των
1619, της τουρκικής εισβολής. Η Κωνσταντίνα Ιωάννου κηδεύτηκε την περασμένη Πέμπτη με τον μέχρι πρότινος αγνοούμενο σύζυγό της, Ανδρέα. Λίγο πριν τον θάνατό της έγινε η ταυτοποίηση των οστών του, που βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στην περιοχή της Αφάνειας. Έφυγε σε ηλικία 93 χρονών μαζί του. Τον περίμενε μέχρι τη δύση της ζωής της. Γιατί έπρεπε να περάσουν 43 χρόνια για να μάθει αυτή η γυναίκα τι απέγινε ο άνθρωπός της; Γιατί ως κράτος και ως κοινωνία αφήσαμε αυτή τη λίστα να χάσκει τόσο καιρό, περιμένοντας ανθρώπους που υπάρχουν μαρτυρίες ότι έπεσαν στη μάχη; Γιατί δεν μπορούσε να γίνει μια σωστή διαχείριση ενός τόσο επώδυνου ζητήματος αν όχι από την αρχή, από τη στιγμή τουλάχιστον που η κατάσταση είχε σταθεροποιηθεί; Στα πέντε, στα δέκα χρόνια. Πώς αφήσαμε αυτές τις γυναίκες, αιχμάλωτες στον χρόνο, να μην μπορούν να κάνουν ένα μνημόσυνο, να μην μπορούν να πενθήσουν το αγαπημένο τους πρόσωπο, να μην μπορούν να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους; Τόση πια τσαπατσουλιά, τόση ανικανότητα, τόση εκμετάλλευση!… Τους συγγενείς των αγνοουμένων τους κάναμε σημαία, τους ξεχάσαμε στα οδοφράγματα, τους θυμόμαστε μόνο σε κάθε εθνική επέτειο ως απαραίτητο συστατικό κάθε φλογερού πολιτικού λόγου. Ένα έγκλημα πολέμου το υποβαθμίσαμε, το αφήσαμε να ξεφτίσει και μετά από τόσα χρόνια αποφασίσαμε να εγκύψουμε στην ανθρωπιστική του πτυχή. Το σίγουρο είναι ότι η αντιμετώπιση προς αυτούς τους ανθρώπους κάθε άλλο παρά ανθρωπιά εμπεριείχε. Αρχισυντάκτρια περιοδικού ΟΜΙΚΡΟΝ, sotia.zeniou@phileleftheros.com

Πηγή: Αιχμάλωτοι στην άγνοια: Για πολλούς ανθρώπους ο χρόνος πάγωσε στο καλοκαίρι του 1974 http://mignatiou.com/2017/06/echmaloti-stin-agnia-gia-pollous-anthropous-o-chronos-pagose-sto-kalokeri-tou-1974/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου