Η εισφορά υπέρ της γερμανικής ραδιοτηλεοράσεως είναι συμβατή με το δίκαιο της Ένωσης

Στη Γερμανία, η δημόσια ραδιοτηλεόραση χρηματοδοτείται κυρίως μέσω της εισφοράς υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως την οποία πρέπει να καταβάλλει κάθε ενήλικος που κατέχει οικία κείμενη στο εθνικό έδαφος. Αυτή η εισφορά υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως αντικατέστησε, από 1ης Ιανουαρίου 2013, το πρώην ραδιοτηλεοπτικό τέλος που οφειλόταν λόγω της κατοχής συσκευής οπτικοακουστικής λήψεως. Όσον αφορά την είσπραξη της εισφοράς υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως, οι δημόσιοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έχουν ορισμένες εξουσίες κατά παρέκκλιση από το κοινό δίκαιο που τους επιτρέπουν να διενεργούν οι ίδιοι την αναγκαστική είσπραξη ανεξόφλητων απαιτήσεων.
Το 2015 και το 2016, ο ραδιοτηλεοπτικός περιφερειακός οργανισμός Südwestrundfunk (SWR) απηύθυνε στον Τilo Rittinger και σε άλλους οφειλέτες της εισφοράς υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως
εκτελεστούς τίτλους προκειμένου να εισπράξει τα μη καταβληθέντα ποσά. Δεδομένου ότι οι εισφορές αυτές δεν πληρώθηκαν, η SWR προέβη, βάσει των τίτλων αυτών, στην αναγκαστική είσπραξη της απαιτήσεώς της.
Ο Τ. Rittinger και οι λοιποί οφειλέτες άσκησαν ανακοπή ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων κατά της κατ’ αυτών στρεφομένης διαδικασίας εισπράξεως. Επιληφθέν των ανωτέρω διαφορών σε δεύτερο βαθμό, το Landgericht Tübingen (περιφερειακό δικαστήριο Tübingen, Γερμανία), εκτιμώντας ότι η εισφορά υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως και τα προνόμια δημόσιας εξουσίας των οποίων απολαύουν οι δημόσιοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς σχετικά με την είσπραξη αντιβαίνουν στο δίκαιο της Ένωσης, ιδίως όσον αφορά τις κρατικές ενισχύσεις, υπέβαλε διάφορα προδικαστικά ερωτήματα στο Δικαστήριο.
Με τη σημερινή απόφασή του, το Δικαστήριο διαπιστώνει, πρώτον, ότι η αντικατάσταση του ραδιοτηλεοπτικού τέλους (που οφειλόταν λόγω της κατοχής συσκευής οπτικοακουστικής λήψεως) από την εισφορά υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως (που οφείλεται ιδίως λόγω της κατοχής οικίας ή επαγγελματικής εγκαταστάσεως) δεν συνιστά ουσιαστική τροποποίηση του καθεστώτος χρηματοδοτήσεως της δημόσιας ραδιοτηλεοράσεως  στη Γερμανία. Δεν ήταν επομένως αναγκαίο να κοινοποιηθεί στην Επιτροπή ως τροποποίηση υφιστάμενης κρατικής ενισχύσεως (η οποία είχε κρίνει, το 2007, ότι το ραδιοτηλεοπτικό τέλος έπρεπε να χαρακτηρισθεί υφιστάμενη ενίσχυση1).
Το Δικαστήριο παρατηρεί, μεταξύ άλλων ότι η αντικατάσταση του ραδιοτηλεοπτικού τέλους από την εισφορά υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως σκοπούσε στην απλούστευση των προϋποθέσεων εισπράξεως της εισφοράς υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως, σε ένα πλαίσιο εξελίξεως των τεχνολογιών που επιτρέπουν τη λήψη των προγραμμάτων των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών φορέων. Περαιτέρω, η τροποποίηση αυτή δεν οδήγησε σε σημαντική αύξηση της αντισταθμίσεως που εισπράττουν οι δημόσιοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς για την κάλυψη των δαπανών που συνδέονται με τις αποστολές δημόσιας υπηρεσίας που τους έχουν ανατεθεί.
Το Δικαστήριο διαπιστώνει, δεύτερον, ότι οι κανόνες της Ένωσης περί κρατικών ενισχύσεων δεν απαγορεύουν σε δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό να απολαύει ορισμένων εξουσιών κατά παρέκκλιση από το κοινό δίκαιο που του επιτρέπουν να διενεργεί ο ίδιος την αναγκαστική είσπραξη των απαιτήσεων από οφειλόμενες εισφορές υπέρ της ραδιοτηλεοράσεως.
Το Δικαστήριο επισημαίνει συναφώς ότι τα εν λόγω προνόμια ελήφθησαν υπόψη από την Επιτροπή κατά τον έλεγχό της του καθεστώτος χρηματοδοτήσεως της δημόσιας ραδιοτηλεοράσεως  στη Γερμανία το 2007 και ότι τα εν λόγω προνόμια δεν μεταβλήθηκαν έκτοτε. Εξάλλου, τέτοια προνόμια είναι εγγενή προς τις αποστολές δημόσιας υπηρεσίας των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών φορέων.
Το Δικαστήριο κρίνει απαράδεκτα τα λοιπά ερωτήματα του Landgericht Tübingen σχετικά με τη συμβατότητα του συστήματος χρηματοδοτήσεως της δημόσιας ραδιοτηλεοράσεως στη Γερμανία με το δίκαιο της Ένωσης.